W pierwszym okresie istnienia władzami INO było:
1. Kuratorium  Instytutu,
2. Zebranie Ogólne Członków Instytutu,
3. Rada Instytutu,
4. Dyrektor.
Pierwszym Dyrektorem INO był profesor Karol ADAMIECKI,

Po przekształceniu w samodzielną instytucję, w końcu 1933 roku INOiK posiadał 135 członków w kilku kategoriach:
- 3 Członków  Honorowych,
- 75 Członków Zwyczajnych (osoba fizyczna posiadająca dorobek w dziedzinie organizacji i kierownictwa),
- 20 Członków Nadzwyczajnych (osoba fizyczna przyczyniająca się swoim dorobkiem naukowym lub praktycznym do postępu w dziedzinie organizacji i kierownictwa),
- 16 Członków Protektorów (osoby fizyczne lub prawne wpierające INO),
- 21 Członków Zagranicznych.

W czerwcu 1938 roku poprzez zmiany w Statucie wprowadzono nowe organy władzy tj:
1. Walne Zgromadzenia (zwoływane co roku)
2. Zarząd Instytutu (organ kierująco- zarządzający w składzie 9 osobowym wybieranym spośród Członków Honorowych i Zwyczajnych)
3. Radę Naukowo-Techniczną (organ opiniujący w ilości 5 członków i 2 zastępców)
4. Dyrekcję
5. Komisję Rewizyjną
6. Komisję Kwalifikacyjną (opiniującą kandydatów na członków)
7. Komisję Rozjemczą
Wprowadzono trzyletnią kadencyjność władz i Rady, z tym, że w Zarządzie co roku ustępowało trzech członków - w pierwszym roku dwóch według starszeństwa wyboru i jeden w drodze losowania i w pozostałych latach trzech według starszeństwa wyboru. Ustępujący członkowie mogli być wybierani ponownie - Walne Zebranie zwoływane było co roku. Zarząd wybierał ze swojego grona Prezydium  w składzie – Prezes i Wiceprezes,

Pierwszym Prezesem INOiK w 1938 roku został inż. Piotr DRZEWIECKI a pierwszym przewodniczącym Rady Naukowo-Technicznej inż. Edwin HAUSWALD

3 września 1948 roku wprowadzone zostają oddziałowe władze Towarzystwa tj. Doroczne Zebranie Oddziału, Rada Oddziału i Dyrektor Oddziału.
Ponadto wprowadzono nową kategorię członka – Członek Korespondent – osoba-informator o praktycznych i naukowych osiągnięciach z zakresu organizacji i kierownictwa w kraju i za granicą,

Po reaktywowaniu TNOiK wprowadzono następujące kategorie członków:
1. członek zwyczajny,
2. członek honorowy,
3. członek nadzwyczajny (czynne i bierne prawo wyborcze tylko w Oddziale),
4. członek współpracujący (osoba, która informuje Towarzystwo o osiągnięciach w dziedzinie organizacji i kierownictwa w kraju i za granicą),
5. członek popierający (osoba, która udziela poparcia Towarzystwu posiada czynne prawo wyborcze tylko w Oddziale),

Wprowadzenie do Statutu zapisu o demokratycznie wybieranych delegatach na Walne Zgromadzenia nastąpiło na Nadzwyczajnym Walnym Zgromadzeniu w dniu 26 listopada 1961 roku, 

Składki członkowskie w TNOiK zostały wprowadzone dopiero od 1 stycznia 1962 roku,

Obecne nazewnictwo ciał statutowych TNOiK zostało przyjęte na Walnym Zebraniu w lutym 1968 roku. Od tego momentu organami władz Towarzystwa są: Zarząd Główny, Główna Komisja Rewizyjna, Główny Sąd Koleżeński  i organ doradczy Główna Rada Naukowa oraz Komisje Naukowe. Na szczeblu Oddziałów zastosowano nazewnictwo ciał statutowych odpowiednio,

Istotną zmianą wprowadzoną w 1968 roku, ważną z uwagi na fakt likwidacji w 1949 roku, był zapis w Statucie wprowadzający zabezpieczenie przed „szybką” likwidacją TNOiK. Zapis ten o tym, że decyzja o likwidacji TNOiK musi być podjęta przez Walne Zebranie w głosowaniu większością 2/3 głosów uprawnionych osób  przy obecności co najmniej połowy uprawnionych funkcjonuje do dziś,

Pierwszymi Członkami Honorowymi Towarzystwa (rok nadania 1933) byli Prezydent RP profesor Ignacy MOŚCICKI, profesor Henry LE CHATELIER i inż. Piotr DRZEWIECKI,

W historii Towarzystwa tytuł PREZES HONOROWY TNOiK piastowali profesor Tadeusz KOTARBIŃSKI (tytuł nadany w 1977 roku), profesor Andrzej ZALEWSKI (tytuł nadany w 1977 roku) i profesor Zygmunt ZBICHORSKI (tytuł nadany w 1983 roku),

Aktualnie TNOiK posiada 35 Członków Honorowych